Blogs

#5 Laura | 2021

Ja jongens, wat een jaar! We gaan het rijtje maar even langs: 

We hebben een bordspel gemaakt langs alle culturele plekken in Leiden, Hoera!  
Voor het eerst livestreamen via onze social media, spannend! 
Zo'n 50 tips van de week deelden we, dit moet je zien!  
Wekelijks gingen we de wijken in en op bezoek bij onze collega's in de Buurthuizen.  
Het jaar van de grote start van Kunst op Recept, wat zijn we trots! 
In de serie DICHT deelden dertien culturele instellingen wat ze deden tijdens de lockdown.  
We maakten voor wijkbewoners Tasjes vol Geluk en gingen langs de deuren. 
Er kwam een Social Sofa, een prachtbank bij elkaar gemozaiekt door wijkbewoners van Slaaghwijk 
We konden onze culturele wandelingen lanceren in de vier wijken, confetti!  
In een tijd waar bij elkaar komen even niet vanzelfsprekend was, lieten we de Leidse wijkbewoners aan het woord over familie in het project Leiden Vertelt. 
Op de Brede School Merenwijk organiseerden we de verlengde schooldag en middag vol theater! 
Om theaterbezoek nog meer inclusief te maken gingen we op zoek naar gebarentolken.  
In het leegstaande pand aan het Valkenpad organiseerden we Pop-Up exposities voor en door wijkbewoners van Leiden Noord. Pop-up! 
We mochten heel even meedoen bij Talentplaza van onze collega's van SOL in Leiden Mors 
De eerste vier weken van de zomervakantie hebben we activiteiten georganiseerd in de Leidse wijken, Nieuwe Media, Dans, Beeldende Kunst!  
We kregen onze huisstijl! Mooi of niet dan? 
Na de serie DICHT mochten we weer cultuur gaan bezoeken en zetten we tien verborgen verhalen in het zonnetje met de nieuwe serie IN ZICHT, check it out! Als je van cultuur houdt natuurlijk. 
Aan het eind van de zomer maakten we een start met Verwonder om de Hoek, een grande cultuurproject met scholen en vele aanbieders waarin we mee mochten draaien. Onze collega Sophie was de organiserende spil in het web.  
We weten dat dat geen uitdrukking is, maar zo was het nu eenmaal.  
Met Erfgoed Leiden maakten we filmmiddagen over Leidse historie in de wijken. O ja! Weet je nog? 
We liepen onze eigen culturele wandelingen en samen met Buzz namen we wijkbewoners mee langs cultuur in de eigen wijk.  
Voor de Leidse Kunstroute maakten we de Kinderkunstroute, want hoe beleef je zo'n atelier eigenlijk? 
We vonden onze gebarentolken, deze gaan bij Dolf Jansen in het theater staan, te gek!  
Lang verwacht en toch gekomen! In het najaar startte het project Nu of Noord!  
We dansten op vinyl in de Buurthuizen, zongen mee met de Zangeres zonder Naam en maakten kunst met jong en oud.  
De basisscholen in Leiden kregen ons op bezoek om antwoorden op te halen voor Verwonder op de Hoek, we vroegen de leerlingen wat willen jullie leren?  
We namen afscheid van onze collega Sophie. Collega Sevgi werd moeder en we kregen tijdelijke ondersteuning van de fijne collega's Jet en Simone.  
Emotierollercoaster! 
En, we gaan nog even door met projecten ontwikkelen, activiteiten organiseren, kortom kunst en cultuur naar de Leidse wijken brengen.  

2022 here we come! 

#4 Laura | Poëzie

Eén van de mooie kanten van Cultuurcoach zijn, is de afwisseling. Dan bedoel ik op logistiek en praktisch gebied, zoals het werken in de Leidse wijken en Buurthuizen, maar ook inhoudelijk houden we ons bezig met veel verschillende disciplines.

Zo zijn mijn collega’s en ik dagelijks aan de slag met: film, theater, beeldende kunst, muziek, nieuwe media, dans en erfgoed. Sinds kort kunnen we ook poëzie toevoegen aan dit lijstje. Voor een pop-up galerie aan het Valkenpad deden we een oproep aan alle Leidenaren voor gedichten in andere talen. We zochten naar poëzie met de thema’s: thuis en samenleven.

Naast dat we een aantal inzendingen kregen, namen we ook zelf een duik in de bodemloze zee die poëzie heet. En, als het aan ons lag, zwommen we daar nog steeds in rond. Wat kan poëzie toch fijn zijn. We hebben nieuwe dichters leren kennen en ‘oude’ dichters opnieuw leren kennen. Dichters die dichten in het Frans, Arabisch, Duits, Pools, Turks, Engels, Chinees, Nederlands en Spaans.

Natuurlijk weten jullie dit al, want jullie hebben vast al ademloos staan lezen aan het Valkenpad in Slaaghwijk, maar voor wie het nog niet gezien heeft volgt hieronder een bloemlees (dat is een persoonlijke literaire en zojuist verzonnen term voor een verzameling van één gedicht) van Louis Guillaume:

J'aime ma maison J'aime ma maison chaude L'hiver quand le vent rôde. Le printemps y pénètre Par toutes les fenêtres. Sous le soleil qui sèche, L'été, comme elle est fraiche! Elle est douce en automne Dans le parfum des pommes. Je t'aime bien, maison Souriant aux saisons.

Nu met de komst van l’automne voelen we ons enorm thuis in dit mooie franse gedicht en die wilden we jullie in elk geval niet onthouden.

De vertalingen van alle gedichten uit de Poëzie Pop-Up zijn hier te vinden.

#3 Laura | Een dagje cultuur

Een beroep is altijd voer voor gesprek. ‘Wat doe je in het dagelijks leven?’ komt als één van de eerste vragen op tafel wanneer mensen elkaar voor het eerst ontmoeten, De grappenmakers daargelaten, antwoordt iedereen naar waarheid. Veel mensen hebben genoeg aan één woord: bakker, loodgieter, leraar, schoonmaker of advocaat. Die woorden snappen we. Bij ‘ik werk in de IT’, is al meer nodig om te beschrijven wat je doet. Bij ‘Cultuurcoach’ is dat ook het geval.

Nou houd ik erg van mensen die hun nieuwsgierigheid om weten te zetten naar duidelijke taal: ‘O, hoe ziet jouw dag er dan uit?’ is een fijne vraag waaruit blijkt dat iemand meer wil weten over mijn beroep en waardoor ik enthousiast wordt om erover te vertellen. En op helemaal niemands verzoek nu, ga ik dat hier toch even doen:

Mijn dag is elke dag anders, maar begint vaak tussen 8:30 en 9:00 met het installeren van mijn werkplek. Thuis heb ik het dan over en af en toe op ons kantoor op de Nieuwstraat. Want lockdown, pandemie, jeweetwel. Ik maak thee, zet koffie klaar en open mijn mail. Om 9:00 starten we met overleggen. Soms met alle collega’s en soms met één of twee. Dat hangt af van welke dag het is èn met welke werkgroepen we werken: ‘communicatie, culturele instellingen, kinderen of ouderen. Er is nog de werkgroep zorg, maar daar zit ik niet in.
We nemen onze projecten door, stellen actiepunten op en maken plannen voor nieuwe activiteiten. Daarna ga ik aan de slag met telefoontjes en e-mails over de voortgang van projecten of het schrijven van teksten en maken van beeld voor onze social-media projecten.

In het meest gunstige geval gaan we de ‘de wijk in’. Mijn collega’s gaan naar Zuidwest en Mors. Ik en andere collega werken in Leiden-Noord en Slaaghwijk. We zetten er activiteiten op als: Nu of Noord!, Culturele wandelingen of Pop-up Expo’s en verbinden kunstenaars en Leidse culturele instellingen met de Huizen van de Buurt en de wijkbewoners. We houden contact met partners uit de wijken als SOL, Incluzio, BuZz en de basisscholen om te kijken waar we zouden kunnen ondersteunen of hoe we kunnen samenwerken.

Omdat in de culturele, creatieve sector ècht elke dag anders is, is het een uitdaging om ons beroep in één woord te vangen. Maar wil je nog meer weten over ons werk? Kijk op de website of volg ons op social media! Dat vinden we harstikke leuk.

#2 Laura | Klaprozen in Slaaghwijk

Heb je wel eens goed gekeken naar een klaproos? Daar moet je dan de tijd voor nemen, misschien wel even door de knieën gaan of op de hurken zitten. Maar dan heb je ook wat.
Een klein wonder ontvouwt zich daar voor je ogen. Zelfs op gronden waar plantjes moeilijk tot bloei komen, daar lukt het de klaproos toch om een klaprooswaardig bestaan op te bouwen. Soms staan ze in groepjes bij elkaar, die klaprozen. De bloemhoofdjes naar elkaar toe gebogen en op een natuurlijke manier zijn ze helemaal oké met hun omgeving. Het felle rood lijkt uit een verftube te komen. Zo valt de klaproos-schoonheid nog meer op tussen onkruidachtigen, op het gras of tegen een blauwe lucht.

De Turkse dichter Fakir Baykurt (1929-1999) zag de klaproos ook. Hij was onderwijzer en vakbondsleider in zijn geboorteland en werd tijdens een staatsgreep in de jaren ’70 gevangengezet om zijn anders denken.

Hij dacht, onder meer, na over de klaproos en de schoonheid ervan. Hij dacht na over hoe in moeilijke omstandigheden juist iets moois kon ontstaan. Hij verwonderde zich erover dat klaprozen eigenlijk tegen de verdrukking in groeien en schreef daar een prachtig gedicht over: ‘Gelincikler’. Klaprozen.

Ook poëzie kan in elke omgeving ontstaan. Daar is geen vruchtbare grond voor nodig. Net als de klaproos. Je moet er alleen maar even tegenaan lopen.

Als Cultuurcoaches hebben wij de opdracht om cultuur naar de Leidse wijken te brengen. Dat doen we graag. We organiseren projecten op het gebied van kunst, muziek, theater, dans of nieuwe media. Maar soms merk je ineens dat er al heel veel moois te vinden is in de Leidse wijken. De afgelopen weken hebben we hard gewerkt aan vier verschillende culturele wandelingen. Er zijn routes in Leiden Zuidwest, Leiden Mors, Leiden Noord en Slaaghwijk waarbij we je langs inspirerende en kunstzinnige plekken in de wijken leiden.

In de culturele wandeling Slaaghwijk vind je ook het gedicht ‘Gelincikler’ van Fakir Baykurt over de klaprozen, wil je het lezen in Slaaghwijk? Ja, dan moet je de wijk in en even ruim de tijd nemen, misschien even door de knieën of op de hurken zitten en goed zoeken.
Maar dan heb je ook wat. 

#1 Laura | Droom van een Cultuurcoach in lockdown

‘Hoe is het om Cultuurcoach te zijn in deze tijd?’ vraagt de stagiaire van een collega-instelling. Ze interviewt ons via Zoom. Ik antwoord zoals ik dat al maanden doe. Ik vertel hoe we met lockdownprojecten toch publiek bereiken, online ‘leuke dingen’ ontwikkelen, dat we creatieve makers zijn, snel kunnen schakelen en de moed er proberen in te houden.

Wanneer ik ’s avonds een projectplanning weer heb aangepast en mijn pc afsluit, denk ik nog eens over de vraag. Dan besef ik me dat ik helemaal niet beter weet.
Ik begon met Cultuurcoach-zijn op twee maart 2020. En na twaalf dagen, die bol stonden van nieuwe kantoorlogistiek, belangrijke overleggen en klinkende glazen op een Leids terras, proostend en morsend op de kennismaking én een hoofd wat vol plannen en verwachtingen zat, liepen we BAM halsoverkop met zijn allen die eerste onbekende knakker van een lockdown tegen het lijf.

Ik weet niet hoe het is om Cultuurcoach te zijn in een open stad. Hoe het is om Cultuurcoach te zijn in-niet-lockdown. Ik weet niet hoe het is om Cultuurcoach te zijn zonder corona-maatregelen, zonder RIVM-bericht en, zonder spannende persconferenties, zonder zorgen om die prachtige Leidse culturele instellingen die al zo freaking lang leeg staan dat de echo er oneindig is, zonder zorgen om een projectplanning in de ijskast te zetten, zonder zorgen om directe collega’s, zonder zorgen om stadscollega’s die je uit het netwerk kent, zonder zorgen om kwetsbare ouderen of thuiszittende wijkbewoners en vooral zonder zorgen om de Leidenaren die huilend aan een tafeltje zitten om de sluiting in hún Buurthuis. Ik weet dat niet.

Wat ik wel weet is, dat zorgen toenemen bij gebrek aan perspectief. Niet alleen voor collega’s of wijkbewoners is dat sprankje aan de horizon belangrijk, maar voor iedereen. Ook bij cultuurmakers en kunstenaars gaat het creatieve brein de andere kant opwerken als er geen uitzicht is. Ik ben een groot voorstander van veranderingen. Zo heb ik twee (werk)motto’s van biologe Johanna Westerdijk hoog in het vaandel staan: ‘Werken en feesten vormt schoone geesten’ en ‘Van een saai en eentonig leven gaat zelfs een schimmel dood’.

Maar nu, na tien maanden lockdown, droom ik van een werkperiode zonder al teveel verandering.
Mijn Cultuurcoachdroom is tijd. Tijd om projecten uit te voeren, tijd om een verdiepende verankering van kunst & cultuur te bewerkstelligen in een stabiele structuur.
Ik droom van saai en hunker naar eentonig.
Al is het maar voor even.