Hothouse Jazz: Too Noisy Fish

Vanaf het begin heeft de band gespeeld met een aantal ideeën en contradicties. Opvallende contrasten en een woelige dynamiek vormen daar vaak de kern van. Vanderberghe’s composities teren vaak op schijnbaar onverenigbare elementen, met muziek die zowel direct als gelaagd is, verfijnd én krachtig. De composities krijgen strakke uitvoeringen en blinken soms uit in humor en nonsens, maar overstijgen ook de postmoderne ironie. Misschien zijn het vooral pogingen om het leven te weerspiegelen, inclusief de onvoorspelbaarheid en eindeloze schakeringen. Vreugde en frustratie gaan hand in hand, aangevuld met het vermogen om te relativeren.

Fast Easy Sick (2011) was een debuut dat imponeerde, met een trio dat de intensiteit van de rock-‘n-roll combineerde met het avontuur van de avant-garde, en zowel in de rijke jazztraditie dook als inspiratie opdeed in de marge. Opvolger Fight Eat Sleep (2013) werd opgenomen met Oz Fritz (Tom Waits, Bill Laswell) en was een bevestiging van al die sterktes. Met het tumult en de nieuwsgierigheid die de band eigen is, werd opnieuw opgebouwd en afgebroken, met een overduidelijke liefde voor het genre én wild om zich heen schoppende vitaliteit. Spetterend expressionisme, akelige filmsamples en onophoudelijke energie in een elfdelige klepper. Furious Empathic Silence, de volgende stap van hun creatieve en existentiële tocht. Deze keer doen ze inspiratie op bij 20ste-eeuwse componisten (Ives, Ravel, Messiaen), jazziconen (Miles, Monk, Cecil Taylor), hiphop en andere invloeden. Het trio trekt er opnieuw op uit om muziek te maken die vragen gaat stellen (misschien zelfs de juiste) en wie weet ook antwoorden biedt.

Peter Vandenberghe piano, Kristof Roseeuw bas, Teun Verbruggen drums