Op een dag komt er een nieuwe buurman in de flat wonen. De buurvrouw is argwanend: wie is hij en wat doet hij? Buurvrouw wil niets met hem te maken hebben! Ze heeft het bovendien veel te druk met haar werk, als is ze eigenlijk best eenzaam. Als er ‘s nachts harde muziek uit zijn huis schalt en ze niet kan slapen, besluit ze toch naar hem toe te gaan. Maar wat doet hij raar! Hij springt, breakt en draait. “Buurman!”, roept buurvrouw. Buurman rolt en hopt naar buurvrouw en heet haar welkom in zijn huis. Buurvrouw ergert zich. Waarom praat hij niet zoals normale buurmannen? Vinden ze een manier om de kloof tussen hen te overbruggen?

Een vak apart gaat over de manier waarop mensen met elkaar kunnen (mis)communiceren. In de minivoorstelling zoeken een danser en een actrice elk vanuit hun eigen idioom contact met elkaar. Na de minivoorstelling krijgt de helft van het publiek een dansles en de andere helft een toneelles rond het thema communicatie. De kinderen ervaren niet alleen hoe het is om toneel te spelen of te dansen, maar ook hoe het is om acteur of danser (van beroep) te zijn.

Kinderen in deze leeftijdsfase worden steeds conceptueler in hun denken. Zo denken ze steeds meer na over sociale normen en rollen – en welk gedrag bij welke rol hoort. Dit komt terug in de minivoorstelling waarin de danser en acteur duidelijk van elkaar verschillen. In de voorstelling maken de kinderen kennis met twee verschillende kunstvormen, in de workshop ontdekken ze bovendien dat de acteur en danser ‘gewoon’ mensen zijn met een specifiek beroep: iets wat ze later dus ook zelf kunnen worden.