Pop-up expositie

Ik ben thuis tussen dag en droom 
Daar waar de kinderen slapen, warm van het gejaag 
Daar waar de ouderen ter avond gaan zitten 
En waar de gloed van de haard de ruimte verlicht 

Ik ben thuis tussen dag en droom 
Daar waar de avondklokken helder klinken 
Een meisje, vervaagd gevangen 
Steunt vermoeid op de rand van de fontein 

En een Linde is mijn lievelingsboom 
En alle zomers, welke in u zwijgen 
Roeren zich weer in de duizend takken 
En waken weer tussen dag en droom 

Ik hou van mijn huis als het warm is 
In de winter wanneer de wind erlangs sluipt. 

Wanneer de lente binnendringt 
Door alle ramen 

Onder de droge zomerzon 
In de zomer is zij fris! 

Zij is zacht in de herfst 
In de geur van de appels 

Ik hou veel van jou, huis 
Glimlachend in elk seizoen 

Poëzie is onze oude handlanger 

Wat we ook hebben gedaan,
we hebben ermee gedaan. 

Ik zou graag Elders willen wonen.
In met de hand geborduurde steden.
Hang rond met deze die niet ter wereld komen.

We zouden eindelijk gelukkig eenzaam zijn.
Geen enkele halte zou op ons wachten.
Geen aankomst. Geen vertrek.

Langskomen in het museum.
Er zouden geen oorlogen voor ons hebben gevochten.
Geen menselijkheid. Geen leger. Geen wapens.

Dood in de lucht. Het zou leuk zijn.
Meerdelige tijd in de bibliotheek.
Dol zijn op. Onbewust hoofdstuk.
Ze zou de pagina's in ons hart fluisteren.

Transmigreer me  
met m’n huisje  
met m’n grondje  
de natuur  

Transmigreer me  
met m’n zeden  
met m’n riten  
de rivier  

Transmigreer me  
met m’n goden  
met m’n noden  
mijn cultuur  

Transmigreer me  
naar de avond  
doe je mee
m’n plezier  

transmigreer me  
elke ochtend  
worden jullie wakker 
en ik ben hier

Misschien is thuis wel geen plek,
maar een onherroepelijke staat van zijn.

Eén boom  
zoveel bladeren  
één boom.  

Eén rivier  
zoveel kreken  
alle op weg naar één zee  

Eén hoofd  
zoveel gedachten  
gedachten om één soort heil.  

Eén God  
verscheiden te aanbidden  
maar één enkele Vader

Eén Suriname  
zoveel soorten haar  
zoveel huidskleuren  
zoveel talen één volk.  

Vertaling: Edgar Cairo

Hoewel we zwerven te midden paleizen en genoegens,
Er is geen plek zoals thuis, hoe eenvoudig het ook is!

Verontschuldig je niet
voor een fout
die mijn weg naar
jou toe betekende

Ga verder
Ik beloof je
dat ik de weg naar jouw hart
geen tweede keer verlies

Waar je ook naartoe gaat
mijn afkomst zal
mij de weg naar jou wijzen

Stromend water en golven
om verbinding te maken met Wugang,
waardoor de vorst onbewust gewond raakt.

De groene heuvels zijn samen
met de wolken en de regen,
en de maan is nooit de twee steden geweest.

Zou het op deze plaats mogelijk zijn 
Om zo vervreemd tot jezelf te komen? 
Met bloedend hart en met vochtige ogen, 
Zo vervreemd tot jezelf te komen? 
 
Anatolië en Syrië heb ik bereisd, 
Het hele gebied van Azerbaydjan en de Kaukasus, 
Mijn vurige wens werd niet vervuld, 
Om zo vervreemd tot jezelf te komen. 

Laten Allah's dienaren niet vervreemden, 
Laat het vuur van de scheiding ons niet verteren, 
Mijn leraar, laat iedereen weggaan, 
Om zo vervreemd tot jezelf te komen.  

Palacio, waarde vriend,
kleedt het voorjaar al de takken
van de peppels langs de wegen
en rivieren? Op de dorre hoogte
van de Duero toeft de lente nog,
maar als ze komt: hoe lieflijk, hoe mooi!

Hebben de oude olmen
al nieuwe blaren?
De acacia's zijn vast nog naakt
en besneeuwd de bergkammen.
Hoe schoon verheft zich de Moncayo,
wit en roze tegen de hemel van Aragon!