FacingDorith

Dorith Hassing schildert mensen omdat zij haar diep raken, door wie ze zijn, hun doen en zeker ook hun laten. Ook hun woorden fascineren haar mateloos. Ontmoetingen leiden tot nadenken, nieuwe inzichten, maar brengen haar ook in verwarring. Deze wirwar aan gevoelens die mensen bij haar oproepen vertaalt ze naar het doek. 

Ze voelt niet de behoefte precies te maken wat er werkelijk is. Wel om het gevoel dat de persoon bij haar oproept, de uitstraling die iemand heeft, de intensiteit en zijn kracht te vangen. In de grote verscheidenheid tussen mensen en hun gezichten van over de hele wereld zitten kenmerkende verschillen, maar juist ook een oogopslag waarin we herkenning vinden en de emotie die ons allemaal verbindt. 

Dorith Hassing gebruikt graag kleur. Het geeft uitdrukking aan een bepaald gevoel. Iedere kleur heeft een eigen sfeer, maar kan in zoveel nuances voorkomen en in combinatie met andere kleuren weer een heel ander beeld geven.  

Het is mooi wanneer haar werkt iemand raakt, omdat het bevestigt dat wat ze erin heeft gelegd herkend wordt. Het kan daarmee iets oproepen dat soms verborgen was. Omdat ieders ervaringen in het leven anders zijn, is het vaak niet precies hetzelfde als wat haar inspireerde om het te maken. Maar daar gaat het ook niet om. Door het raken aan die emotie ontstaat er een verbinding. Haar werk is af wanneer er een toeschouwer is. Het kijken maakt dat er een boodschap is. En die mag ieder voor zich bepalen, die kan bovendien ook steeds verschillend ingevuld worden. Afhankelijk van nieuwe persoonlijke ervaringen, humeur of iets simpels als een andere omgeving en ander licht.